(Φωνές ανδρών-γυναικών)

Σημαίες είν’ τα σύμβολά μας!
Αμέτρητες μες στους αιώνες!
Σ’ άπειρα σχέδια και χρώματα!

Μέσα σ’ αυτές,
κλείσαμε τις ψυχές μας!

Τις ιδέες μας!
Την πίστη μας!
Την ιστορία μας!

Τυφλά ακολουθούμε,
στον κυματισμό του ανέμου,
τα ιερά σύμβολά μας!

Κι αν χρειαστεί,
γι’ αυτά,
δίνουμε την ζωή μας!

Αιώνες, τώρα!
Εμείς, οι ίδιοι,
μες στον Χρόνο,
τις αλυσίδες μας σφυρηλατήσαμε!

Εμείς οι εφήμεροι!

Που ενώθηκαν χώμα και νερό!
Φωτιά κι αέρας!

Και φτιάξαν μάτια για να βλέπουμε!
Αυτιά, ν’ ακούμε!
Χέρια, ν’ αγγίζουμε την ύλη!
Γεύσεις κι οσμές να αισθανόμαστε!

Εμείς οι εφήμεροι!
Όλοι από χώμα, νερό, αέρα και φωτιά φτιαγμένοι!
Εμείς οι Χωματένιοι!

(Φωνή άνδρα)

Χιλιάδες χρόνια,
τώρα,
μ’ αναστατώνει η θωριά σου!

(Φωνή γυναίκας)

Ναι.
Γιατί μες από μένα πήρες την ζωή!

(Φωνή άνδρα)

Κι έτσι,
με δύναμη ζητάω να επιστρέψω στην πηγή μου.

(Φωνή γυναίκας)

Μ’ αυτή την έλξη,
που γλυκό έχει ένα όνομα:
Ηδονή!

(Φωνές ανδρών-γυναικών)

Η Φύση ή ο Θεός,
οδήγησαν τις μορφές μας μες στον Χρόνο!
Και φτάσαμε, μες απ’ την γνώση,
πέρα από την Διάσπαση του Ατόμου!

Αυτή ήταν κι η αιτία της καταστροφής!

Η Φύση γύρω μας πεθαίνει!
Μπήκαμε σ’ έναν δρόμο χωρίς επιστροφή!

Με δέος μιλούσαν οι άνθρωποι της Εποχής του Ατόμου.
Για το τέλος του κόσμου, σε μια μελλοντική εποχή.
Σ’ αυτήν, που σήμερα, εμείς ζούμε.
Την Μελλοντική, Μοιραία Εποχή.
Την Εποχή αυτή του Τρόμου!
Την τελευταία εποχή!

Μες στο μυαλό μας,
τριγυρίζουν οι ιδέες των προγόνων μας!
Θρησκείες!
Πίστεις!
Και τώρ’ ακόμα, αυτές μας οδηγούν!
Γι’ αυτές,
στο παρελθόν το αίμα μας δώσαμε!
Γι’ αυτές, πάλι, το αίμα θα χυθεί!

Πιστοί, αιώνες τώρα!
Κοιμισμένοι!
Ακολουθούμε τη μοιραία πορεία της φθοράς.
Μες στις παλιές ιδέες μας φθαρμένοι.
Εκφυλισμένοι μες στην παρακμή της Γης.
Υπνωτισμένοι δούλοι της Θρησκείας και της Ύλης...
...Προσμένουμε το τέλος της ζωής!...