(Φωνή γυναίκας)

Στον άρρωστο πλανήτη μας,
κάθε στιγμή η ζωή σβήνει.

(Ακούγονται άγρια κύματα με βουητό που ξεσπούν σε βράχους.)

(Φωνή άνδρα)

Παράξενο!...
Η θάλασσα!... Αρχίζει ν’ αγριεύει!...

(Φωνή γυναίκας)

Ο ήχος της! Πώς φτάνει μέχρι εδώ!

(Φωνή άνδρα)

Μοιάζει σαν διαμαρτυρία της Φύσης!

(Φωνή γυναίκας)

Ίσως!...
Ποτέ δεν άκουσα θάλασσα... με τέτοιο άγριο βουητό!

(Αρχίζει ν’ ακούγεται μες απ’ τον ήχο των άγριων κυμάτων, μουσική.)

(Φωνή άνδρα)

Νομίζω... αρχίζει ο ύμνος!

(Φωνή γυναίκας)

Για τη μεγάλη συγγνώμη!

(Φωνή άνδρα)

Στην Φύση!

(Φωνή γυναίκας)

Εκεί που σμίγουν ο ουρανός, η θάλασσα κι η Γη!

(Φωνή άνδρα)

Αρχίζει να δύει ο ήλιος.

(Φωνή γυναίκας)

Τι μουσική είν’ αυτή!

(Φωνή άνδρα)

Απόκοσμη!

(Φωνή γυναίκας)

Η μουσική του τέλους του κόσμου!

(Φωνή άνδρα)

Η τελευταία μουσική.

(Ακούγονται ήχοι άγριων κυμάτων και χορωδιακές φωνές ανθρώπων όλων των ηλικιών, που ζητούν συγγνώμη από την Φύση και την Γη.)

Ω, Φύση!
Ω, πλανήτη Γη!

Εμείς,
τ’ ανάξια πλάσματά σας,
συγγνώμη, ταπεινά, ζητάμε.

Για τον αργό, τον θάνατο!
Τον βασανιστικό!
Που σας προσφέραμε!

Σ’ αντάλλαγμα!
Για τη μοναδική, ίσως, ζωή, μέσα στο Σύμπαν.
Που μας δώσατε!

Εμείς!
Η ανάξια, ανθρώπινη φυλή!
Συγγνώμη, ταπεινά, ζητάμε!

Από το Σύμπαν!
Από την Δικαιοσύνη!
Την Συμπαντική!

Ω, Φύση!
Ω, πλανήτη Γη!