Το Τείχος αυτό•
που χιλιάδων χέρια δύναμη ορθώνει.

Ψυχές βουβές•
που ανεβοκατεβαίνουν πάνω του χωρίς σταματημό•
ακολουθώντας την δική τους,
χωρίς όνομα, πορεία.

Λαθραία και ανώνυμα,
ζώντας στης Ιστορίας το άυλο σώμα.

Χωρίς ίχνος•
χωρίς σημάδι χωριστό της κάθε μιας ψυχής,
για μαρτυρία της συμμετοχής της.

Μια μάζα απέραντη.
Που χτίζει ένα τείχος απέραντο.
Που η σχέση τους στον Χρόνο,
θα μείνει μια σχέση μυστική.

Και που, ίσως,
μόνο οι πέτρες• οι βράχοι αυτοί•
μες στην πορεία του Χρόνου,
θα αισθάνονται για πάντα μέσα τους,
βουβοί,
την βίαιη αποκόλλησή τους από την Μάνα Γη.
Το, ίσως,
με πόνο γι’ αυτούς, λάξευμά τους.

Και τέλος,
την αιώνια θέση τους•
ο ένας δίπλα στον άλλο• στην σειρά.

Αιώνιοι αυτοί.

Βαλμένοι εκεί,
από κουρασμένα χέρια εφήμερα•
ιδρωμένα, εφήμερα πρόσωπα•
εφήμερα, με απλανή, νεκρά βλέμματα, μάτια.

Που πρώτα αυτά αντίκρισαν•
με μίσος• την αιώνια θέση τους.

Στο έργο αυτό,
που θα είναι το καύχημα της Κίνας.