Τώρα γκρεμίστηκ’ από μόνος μου•
και ξέπεσα.
Σαν το αγρίμι μες στους βάλτους να γυρνώ•
και στις σπηλιές να κρύβομαι.

Εγώ!
Ο πρώτος σύμβουλος του βασιλιά.
Του Μίνωα!

Που διαταγές και αποφάσεις του
που βγαίναν απ’ τα χείλη του,
πολλές φορές πρώτα απ’ τα χείλη μου
τ’ αυτιά του ζητούσανε ν’ ακούσουν.

Να βλέπω τη μορφή του τόσο κοντά,
που κι οι αναπνοές μας γινόταν ένα•
όταν της ψυχής του τα μυστικά,
μες στο παλάτι της Κνωσσού, μου έλεγε.

Τότε άρχισαν να γεννιούνται μέσα μου
σκέψεις φοβερές!
Που τρόμαζαν τον ίδιο• εμένα!

Γιατί οι σκέψεις μου
ήθελαν να πάρουν σάρκα και οστά.
Να γίνουν πράξη.

Κι έτσι,
το σκήπτρο εγώ να κρατώ της εξουσίας.

Τώρα,
ας κοιτάξω αυτό το γέρικο κουφάρι
που ακόμα έχει μέσα του ζωή, να κρύψω.
Πίσω από κάποιον βράχο. Σε κάποια σπηλιά.

Γιατί οι στρατιώτες που με ψάχνουν,
δεν νιώθουν,
δεν καταλαβαίνουν από τέτοιου είδους σκέψεις
που με οδήγησαν στην πράξη.

Αυτοί τυφλά υπακούν
σ’ όποιον κατόρθωσε ν’ ανέβει εκεί ψηλά.
Σ’ αυτό που λένε, Εξουσία. Θρόνο!