Αυτή η απόλυτη γύρω μου σιωπή•
την ώρα αυτή που όλοι κοιμούνται...

Την ώρα αυτή,
που όλοι οι θνητοί,
παίρνουν μέσα στης νύχτας το σκοτάδι,
γεύση θανάτου πρόσκαιρη.

Γιατί όλα τα ζωντανά του κόσμου αυτού,
όταν στην Γη απλώνεται της κούρασης η δύναμη,
κι εξαντλημένα απ’ της `μέρας τον αγώνα για ζωή,
στο κατώφλι του άλλου κόσμου παραδομένα ακουμπάνε.

Και από `κει παίρνουν πάλι δύναμη.
Θανάτου δύναμη.
Αφού τον θάνατο,
κάθε νύχτα παίρνοντας θέση νεκρού,
σ’ ένα παιχνίδι πρόσκαιρο μαζί του,
ξεγελάνε.

Την νύχτα αυτή...
Στον κόσμο των ονείρων...
ο Δίας με γκρέμισε απ’ τον ουρανό...
Κι έγινα σκόνη...

Εγώ, όμως, τώρα•
στων ζωντανών τον κόσμο•
αυτούς που την ζωή μου και τον θρόνο,
με σκοτεινές ραδιουργίες απειλούν,
σκόνη θα κάνω.

Κι από τον θρόνο μου,
όπως ο Δίας, όχι στην Γη,
αλλά στα έγκατά της με δύναμη αυτοκρατορική,
εκεί θα στείλω.

Τώρα ας πάω να ξεκουραστώ.
Αν μ’ αφήσουν οι σκέψεις μου
ο ύπνος να με πάρει.

Γιατί η μέρα που έρχεται, πρέπει ακμαίο να με βρει.
Για να μπορώ με όλες τις αισθήσεις μου•
αόρατες και ορατές•
κάθε ύποπτη κίνηση•
κάθε σκοτεινή σκέψη και βλέμμα•
χωρίς αμφιβολία καμιά•
με σιγουριά απόλυτη•
τα σκοτεινά έγκατα της ψυχής κάθε υποψήφιου φονιά,
στα μάτια μου να σταθούνε εμπρός γυμνά.

Και στης αφυπνισμένης μου συνείδησης,
που διαπερνά υποκρισίες και χαμόγελα πλαστά•
γυμνές τέτοιες ψυχές•
στον θρόνο μου μπροστά ν’ αποκαλυφθούνε.