Ω, τι φριχτή βραδιά!
Μες στο λαρύγγι μου με καίει φωτιά.

Όπως η Ρώμη `μέρες τώρα καίγεται.
Και όλων τα χείλη ψιθυρίζουν,
πως με εντολή δική του άναψε της Ρώμης η φωτιά.

Τη μητέρα του Αγριππίνα,
δολοφόνησε.

Το νήμα της ζωής,
της γυναίκας του Οκταβίας έκοψε.

Όπως κι εμένα τώρα.
Που αργοπεθαίνω με δηλητήριο.

Για να σταματήσει το θέαμα αυτό.
Τους Αυτοκράτορες•
εγώ•
σαν σκιές περαστικές,
‘μπρος απ’ τον θρόνο να βλέπω να περνάνε.

Τι είν’ αυτό!
Κάπου μακριά ο καιρός αναστατώνεται.
Όπως, μέσα μου τώρα
αναστατώνονται τα σωθικά μου.

Για τελευταία φορά,
βλέπουν τα μάτια μου,
τον αυτοκρατορικό καθρέφτη.

Που της εξουσίας τα είδωλα αντιφέγγιζε.
Σκιά και η δική μου εφήμερη,
όπως αυτών που στάθηκαν μπροστά του.

Αυτές οι άθλιες αστραπές...
Αν και μακριά... νομίζω... με τυφλώνουν.

Και οι βροντές...
τραντάζουν μέσα μου...
όλη την ύπαρξή μου.

Τέτοιο ένα τέλος να ζήσω... δεν μπορώ.
Καλύτερα ήταν... πιο μπροστά...
Όχι με φάρμακο αργά...
αλλά... με σπαθί...
αμέσως... από τον κόσμο... αυτόν... να φύγω...

Γιατί αυτό...
που μέσα μου... στον θάνατο... αργά με στέλνει...
είναι ένα... Τίποτα... Ένα... Μηδέν...

Χίλιοι... Χίλιοι... θάνατοι... γύρω μου... τριγυρίζουν...
Σκίζουν... αόρατοι... την σάρκα μου.

Ρουφούν το αίμα μου...
Η ύπαρξή μου... αδειάζει...

Αέρας...
Αέρας αισθάνομαι... πως γίνομαι...
Φάντασμα... Φάντασμα...
Χωρίς ανθρώπινο... κουφάρι...