Μακμπέθ!
Όνειρο της Φιλοδοξίας για Εξουσία!
Μακμπέθ!
Αυτό είν’ τ’ όνομά σου!

Αυτή την ώρα• την στιγμή αυτή.
Μέσα στου Ντάνκαν τον βασιλικό ύπνο,
την εξουσία,
την κλεμμένη από τα χρόνια τα παλιά,
κλέβεις.

Αυτή την ώρα.
Με το σκοτάδι σύμμαχο•
την νύχτα•
που πράξεις σκοτεινών ψυχών σκεπάζει.

Μακμπέθ!
Πόσο μοιάζουμ’ εμείς!
Ίδιοι στην φιλοδοξία την ίδια•
μα, όχι και στην τύχη.

Εσένα,
στον κόσμο αυτόν η μοίρα σου,
σ’ έφερε από γενιά αρχοντική.

Και σ’ έβαλε στης εξουσίας,
το προτελευταίο σκαλοπάτι.

Τώρα, αν εσύ,
το στέμμα της Σκωτίας φορέσεις,
κι εγώ βασιλικής εξουσίας γεύση δίπλα σου θα έχω.

Θα `ναι κι αυτό παρηγοριά•
σ’ αυτόν τον αόρατο που ζει μέσα μου,
και τυραννιέται από της εξουσίας τον πόθο.

Ίσως...
αν ζούσα σε άλλη χώρα κι εποχή•
στο παρελθόν•
ή στο μέλλον πιο πολύ•
ποιος ξέρει...

Αν δεν είχα `μπρος μου έναν τόσο φιλόδοξο,
γενναίο και σκληρό, που απέραντα θαυμάζω...
ίσως...
το χέρι μου οπλιζόταν,
όχι για να φορέσω στέμμα στο κεφάλι•

αλλά μόνο για να γευτώ,
της εξουσίας τον θάνατο με ανθρώπινη μορφή.