Γιατί αργεί!
Κάθε στιγμή ο Χρόνος απλώνεται,
σαν να χωράει αιώνες.

Πράξη που τον θάνατο έχει σκοπό,
σαν χωρίς ήχο σήμαντρο,
ξυπνάει μέσα μας το πιο βαθύ νόημα της ζωής.

Αφού την ίδια•
αυτήν•
η πράξη αυτή θέλει να σταματήσει.

Κι έτσι,
θεριεύει μέσα μας η ίδια μας η ζωή•
σαν συμπαράσταση σ’ άλλη ζωή που φεύγει.

Αν την στιγμή αυτήν,
τον Μακμπέθ ίδιες τον τυραννούν με `μένα σκέψεις,
φοβάμαι, μην της ζωής του η φωνή,
της απόφασης το χέρι παραλύσει...

Ίσως... λάθος•
αποδειχτεί φριχτό•
που δεν πήγα εκεί• μαζί του.

Με γυναικείο βλέμμα υποτιμητικό•
σ’ αντρειωμένο που δεν τολμά,
μια ζωή που στον θάνατο είναι πιο κοντά
-αφού στον κόσμο του ύπνου ο Ντάνκαν ζει-
με μια θαρραλέα μαχαιριά,
μην τον αφήσει από τον κόσμο εκείνον πίσω να γυρίσει.

Στείρες όμως•
αφού χωρίς δράση είναι αυτές οι σκέψεις μου.

Γιατί τον Χρόνο•
-το πιο ακριβό πράγμα τούτη την στιγμή-
ολέθρια ροκανίζουν.

Οι στιγμές φεύγουν...
Μια τέτοια,
γρήγορη σαν αστραπή που πρέπει
-αν και σκοτεινή- πράξη•
όσο αργεί•
τόσο με βλέμμα απειλητικό η αποτυχία πλησιάζει.

Πρέπει να πάω• να `δω.
Η αναστολή μέσα μου πέθανε πια.
Δράση γοργή σε νεογέννητη απόφαση ταιριάζει.