Την νύχτα αυτή,
σταμάτησε του Ντάνκαν η πνοή.

Όχι απ’ την θέληση της Φύσης•
μα, απ’ της φιλοδοξίας του Μακμπέθ το χέρι.

Αν της Λαίδης Μακμπέθ,
δεν τον καθοδηγούσε η θέληση,
πολύ αμφιβάλλω αν η ζωή του Ντάνκαν θα είχε φύγει.

Το στέμμα αυτό του αίματος,
που ο Μακμπέθ και η Λαίδη θα έχουν στο κεφάλι•
η εικόνα αυτή• μου φέρνει ταραχή.

Μέσα μου,
αισθάνομαι βαθιά,
δύο στρατοί να ετοιμάζονται για μάχη.

Ο Ένας,
γεμάτος θαυμασμό,
για την γενναία αν και απαίσια πράξη του Μακμπέθ•
που την ψυχή μου πολύ μοιάζει.

Κι ο Άλλος, εγώ ο ίδιος•
ίδια ψυχή μ’ αυτόν,
ενάντια στην ψυχή του πρέπει να ξεσηκωθώ•
σαν ενάντια στον εαυτό μου να ξεσηκώνομαι•
αφού ίδια ψυχή, ονειρεύεται,
ίδιας ψυχής απ’ το κεφάλι της το στέμμα ν’ αφαιρέσει.

Στον πόλεμο αυτόν μέσα μου,
δεν ξέρω ποιος θα είναι ο νικητής.

Νομίζω...
μέσα μου αισθάνομαι...
παράταξη μάχης να παίρνουν...

Ακούω βαθιά στην ύπαρξή μου...
οχλοβοή...
αναταραχή μεγάλη...

Όσο είμαι ακίνητος σε στάση αγάλματος,
τόσο η βοή αυτή απλώνεται στο Είναι μου.
Θεριεύει.

Νιώθω σαν να με κυριεύει ολόκληρο•
μέχρι των άκρων μου τα πιο έσχατα όρια.

Πρέπει αμέσως να κινηθώ.

Η ταραχή του σώματός μου,
την ταραχή αυτή μέσα μου να ταράξει•
και τους στρατούς αυτούς,
την νύχτα αυτή του φόνου του βασιλικού,
να διαλύσει.