Η τιμωρία αυτή•
αν στα υπόγεια τα σκοτεινά γινότανε του πύργου,
για `μένα θα ήταν ανταμοιβή•
με το κεφάλι αυτό δίπλα του θαυμασμού κοντά μου.

Άλλη τιμωρία,
μες στην σκέψη του νέου βασιλιά Μάλκολμ γεννήθηκε•
μα, από άλλη εγώ,
όπως φαίνεται, θα υποφέρω.

Στην τιμωρία αυτή της Φύσης όταν ξεσηκώνεται,
το φιλόδοξο κεφάλι αυτό της εξουσίας,
παρηγοριά θα έχω.

Γιατί μου δίνει δύναμη.

Αν, όπως λεν,
ζούμε ξανά
-στο όνομα αυτού του κεφαλιού-
όρκο στης Φύσης τον ξεσηκωμό•
μπροστά της δίνω:

στους άλλους κόσμους, άσαρκος όταν θα τριγυρνώ εκεί
-αν απ’ την δίψα της εξουσίας δεν τρελαθώ-
ν’ ακολουθήσω, αν ποτέ ξανάρθω στην ζωή,
του Μακμπέθ τον `ματωμένο δρόμο.

Ως τώρα,
δεν ήμουν όσο θα `πρεπε σκληρός.

Αν ήθελα την εξουσία κι απ’ την ζωή μου πιο πολύ,
και του ίδιου του Μακμπέθ,
θα `πρεπε εγώ να είχα πάρει το κεφάλι.

Όμως,
ορκίζομαι στη λατρεία μου γι’ αυτόν.

Αν ποτέ έρθω στην ζωή,
στο όνομά του όχι μόνο την εξουσία,
μα, κι όλη την Γη να κατακτήσω.

Μα, τώρα,
ας αγκαλιάσω το κοντάρι αυτό•
κι ας σκύψω ν’ ακουμπήσω το κεφάλι μου,
στου κύριού μου το κεφάλι.

Κι ας πω,
πως δεν είναι νεκρός• μα ζωντανός•
και πως παιχνίδι φρίκης ο Μακμπέθ,
μου ζήτησε να παίξω.

Όμως, αυτές οι αστραπές•
σκίζουν το Είναι μου.

Και οι βροντές,
συντρίμμια κάνουν το κορμί μου.

Ω, Θάνατε!...
Πάρε με να λυτρωθώ!...

Όπως λυτρώθηκε από σένα ο Μακμπέθ,
ο κύριός μου.

Μαζί του,
φάντασμα στους άλλους κόσμους να γυρνώ.

Κι όχι εδώ πάνω,
ζωντανός-νεκρός,
ανάμεσα σε κόσμους δυο...

...Χωρίς σε κανέναν, όμως, απ’ τους δυο...

...Χωρίς σε κανέναν απ’ τους δυο,
ν’ ανήκω!!!...