(Αλκυόνη και ναυαγός)

Τώρα,
στον Πύργο,
θα ζουν δυο ευτυχίες και χαρές μαζί!

(Δίας)

Η ευτυχία κι η χαρά αυτή... μέχρι τον Όλυμπο έφτασε!...

Στον Δία!... Εμένα!...

Και σαν Ολύμπια αστραπή...
την μνήμη μου ταξίδεψε... μέσα στον Χρόνο!...

Τότε...
που σαν ζευγάρι βασιλικό...
με θράσος γήινο... προκλητικό...
ο ένας τον άλλον... Δία και Ήρα αποκαλούσε...

Νιώθω...
πως η απέραντη ευτυχία τους...
ίσως... σε θράσος... γήινο... πάλι τους οδηγήσει...
Κι αρχίσουν να φωνάζει ο ένας τον άλλον...
Δία και Ήρα!...

Αφού οι μνήμες της παλιάς ζωής τους...
έχουν σβήσει μέσα τους...

Και δε θυμούνται...
Πως... μορφή πουλιών είχανε...
και ταξίδευαν στον αέρα.

Δεν ξέρω...
ποιες δυνάμεις... από κόσμους... άγνωστους...
τους `δώσαν την παλιά βασιλική μορφή!...
Δυνάμεις... άγνωστες σε μένα!...

Εγώ, όμως...
Ένας φανταστικός Θεός...

Από τον Όλυμπο... εκεί ψηλά...

Μες απ’ τη φαντασία μου...

Μορφή πουλιών... πάλι, θα τους δώσω...