(Φρουροί)

Τέτοια, όμορφη νύχτα,
δεν υπάρχει πουθενά!

Μόνο εδώ!
Στο κέντρο του άλλου κόσμου!

Μεσόγειο, την λεν, οι ναυαγοί.

Γιατί,
στην μέση είναι της γης,
του δικού τους κόσμου.

Αρχίζουν, κάποια σύννεφα,
να σκιάζουν το νησί.

Με αμυδρές σκιές...
αφού το φως του φεγγαριού...
κι αυτό αμυδρό είναι.

Ο αέρας... γίνεται ψυχρός.

Ίσως,
τα σύννεφα αλλάξουνε μορφή...
και πέσουνε σαν χιόνι.
Πριν πάρουν τη μορφή νερού...
αν θέλουν να αισθανθούν σαν χιόνι.

Τα σύννεφα πέφτουν σαν χιόνι.

Ποιος ξέρει...
Ίσως... μας άκουσαν...

Αν ο αέρας, απ’ τα λόγια μας,
άγγιξε την αιθέρια μορφή τους.

Καραβιού…
ακούστηκε ήχος,
και ναυαγών φωνές.

Πολύ κοντά μας χτύπησε στο αόρατο νησί.

Ποιος ξέρει,
πόσοι θα χαθούν στης θάλασσας τα βάθη!

Αυτό, σε λίγο,
ο Χρόνος θα το δείξει.
Αν όλοι έχουν ίδια τύχη,
όπως είχαν ίδιο ταξίδι.