(Φωνές φρουρών)

Η γη,
νομίζω, πως ανησυχεί!

Σαν να αισθάνεται μέσα της,
βαθειά,
κάποιαν οργή!

Απ’ ό,τι φαίνεται, ξυπνάει!

Η πόλη,
σαν να μην ακουμπάει `πάνω σε γη!...

Μα,
σαν να την έχτισαν,
σε θάλασσα `πάνω αγριεμένη!

Τα τείχη κουνιούνται!

Γκρεμίστηκ’ ένα μέρος τους!

Τώρα θα μπουν οι εχθροί, μες από `κει!
Αλίμονο!
Ο σεισμός είναι μαζί τους!

(Φωνές γυναικών)

Αλί και τρισαλί!
Οι βάρβαροι θα μπουν στην πόλη!

Ίσως είναι μαζί τους η Φύση ή ο Θεός!
Ή, και τα δυο μαζί!
Αφού η Φύση ή ο Θεός γκρέμισαν τα τείχη!

(Φωνές φρουρών)

Δεν ξέρω αν αυτό που βλέπω είν’ αληθινό!
Κι εγώ!
Σαλεύουν μέσα μου τα λογικά μου!
Το τείχος,
σαν παιχνίδι σηκώνεται ψηλά!

Αμυδρά,
κάποιος αόρατος γίγαντας το κρατά!
Η όψη του,
στον Άγιό μας, μοιάζει!

Δεν ξέρω αν σ’ αυτόν τον κόσμο ζω,
ή σε άλλον!

Όλοι το ίδιο νιώθουμε!

Ίσως,
για μια στιγμή,
σ’ όνειρο ζήσαμε!

Ή,
σ’ όλη μας την ζωή,
σ’ όνειρο ζούμε!

Σε φαντασίας όνειρο,
που γέννησε,
ομαδική αυταπάτη!

Οι Σλάβοι,
όμως, απ’ έξω, φοβήθηκαν πολύ!

Δειλά-δειλά, απομακρύνονται...
...Νιώθοντας μέσα τους,
την κατακραυγή του ονείρου μας,
του Θεού ή της Φύσης!

Κι αυτή η πολιορκία των Σλάβων,
γκρεμίζεται στο κενό!...

Στην Άβυσσο!...

Εκεί,
όπου σκόρπιες θρηνούν,
όλων των εθνών οι αποτυχίες!...