(Φωνές γυναικών μαζικές και χωριστές)

Η θάλασσα αρχίζει ν’ αχνοφαίνεται.

Του πρωινού Ήλιου οι χρυσές ακτίνες τη φωτίζουν.

Οι γαλέρες σαν κύκνοι πλέουν `πάνω της.

Σήμερα, είν’ αρματωμένες.
Τα τείχη άφησαν οι τοξότες τους,
να τις υπερασπίσουν.

Πλοία τούρκικα,
αρχίζουν να φτάνουν στο λιμάνι.

Μια γαλέρα πανέμορφη.
Η πιο μεγάλη. Η πιο δυνατή.
Αρχίζει να παίρνει θέση μάχης.

Μ’ όλη την δύναμή της, πηγαίνει καταπάνω τους.
Λες κι έχασε τα λογικά της.

Ποιος ξέρει,
τα τούρκικα καράβια τι θα κάνουνε.

Απ’ ό,τι δείχνουν,
την κίνηση αυτή δεν περιμένανε.
Τα `χουν, όπως φαίνεται, χαμένα.

Η γαλέρα αρχίζει να τα κυνηγά!
Σκορπίζονται!
Δεν ξέρουν πού να πάνε!

Κυνηγημένα πηγαίνουν προς την στεριά!
Η φυγή τους, δείχνει,
πως να σωθούν ζητούν απεγνωσμένα!

Αρχίζουν να χτυπούν στις ξέρες.
Σαν ποντικοί βγαίνουν οι Τούρκοι τρέχοντας.
Σκορπίζουν γύρω, φοβισμένοι!

Ευτυχώς!
Στην θάλασσα οι Βενετσιάνοι βγήκαν νικητές!

Απ’ τον νοτιά, η τούρκικη απειλή έσβησε.
Γλύτωσαν απ’ την αιμοβόρα λύσσα τους,
τα θαλασσινά μας τείχη.

Να δούμε, όμως,
πώς θα αντιμετωπίσουμε εκεί!

Στα τείχη της ξηράς!

Τα κυκλωμένα,
από πρωτόγονα ένστικτα,
βάρβαρα στίφη.

Εκεί! Στης ξηράς τα τείχη!