(Το πλήθος, με κουρασμένες-ξεχωριστές φωνές, εκφράζει με μοιρολατρική αποδοχή, την απογοήτευσή του για την σωτηρία της πόλης)

Στέρεψε της φωνής μας η δύναμη.

Από τις παρακλήσεις.

Μικροί-μεγάλοι,
όλη την νύχτα,
να παρακαλούμε τον Θεό!

Και τον Άγιό μας τον Μυροβλήτη!

Σαν από θαύμα!

Στα κάστρα επάνω!

Να μπορούσε να εμφανιστεί!

Με την γιγάντια• αστραφτερή θωριά του.

Των εχθρών την λυσσασμένη δύναμη.

Η παρουσία Του.

Να παραλύσει.

Μέχρι τώρα,
η πολιτεία μας είν’ απροστάτευτη.

Γύρω της,
‘μέρα και νύχτα,
την πνοή της προσπαθούν να σταματήσουν.

Πολλοί απ’ τα κάστρα,
φοβισμένοι,
αθόρυβα γύρισαν στα σπίτια τους.

Μόλις είδαν,
από τους Βενετσιάνους τοξότες,
ν’ αδειάζουνε τα τείχη.

Τα τείχη, τώρα,
είναι πιο αδύναμα από πριν.
Αφού πολύ αραιά, λίγοι τα υπερασπίζουν.

Η εικόνα της ερήμωσης αυτής,
ίσως, τα κάνει να αισθάνονται κι αυτά!...
...Την εγκατάλειψή τους...

...Και σαν αόρατη εκδίκηση, μέσα τους ευχηθούν...

(Όλες οι φωνές)

...Πως πρέπει η πόλη αυτή να πέσει!...