(Ανήσυχες χωριστές-φωνές γυναικών)

Το φως του Ήλιου μόλις φάνηκε.

Κι όμως•
το σκοτάδι αισθάνομαι, την πόλη θ’ αγκαλιάσει.

Όλο αυτό το βουητό...
Το απόμακρο...
Σαν καταιγίδα πλησιάζει!

Λες κι ο ήχος αυτός, σαν γιγάντιο θεριό,
την πόλη θέλει να σαρώσει.

Ήχοι πολλοί! Αμέτρητοι!
Ανακατεμένοι.

Άγριες φωνές που μοιάζουν όχι από άνθρωπο.
Μα, από σκυλιά βγαλμένες.

Πρέπει ν’ αρχίζει η μεγάλη επίθεση!

Κι εμείς!
Τι στεκόμαστε εδώ!
Σαν αγάλματα, από τον φόβο παγωμένα!

Κι εμείς!
Όλες! Εκεί!
Ψηλά στα τείχη!

Να βοηθήσουμε! Μ’ ό,τι μπορούμε!

Πέτρες κι άλλες!
Πολλές!
Στους φρουρούς να κουβαλήσουμε!
Δίπλα!
Κοντά τους!

(Όλες)

Τον θάνατο, από κοντά!
Με θάρρος!

Κι όχι απόμακρα!
Δειλά!

Να ατενίσουμε!...