(Φωνές ξεχωριστές φρουρών ενώ ακούγονται κανονιές έξω απ’ τα τείχη)

Οι βάρβαρες ορδές έχουν και σύγχρονα όπλα!
Πυροβόλα!

Μικρά είναι,
μα, πιο μεγάλη κάνουν ζημιά,
από πολλά άλλα όπλα!

Σκάβουν στην ρίζα τους τα τείχη.
Να μπουν σαν τα ποντίκια θέλουν μέσα!

Στήνουνε σκάλες!

Τα θηρία είν’ ακούραστα!
Με τέτοια λύσσα πολεμούν,
λες και τους είπαν πως σε πόλη μέσα δε θα μπουν,
μα, στον Παράδεισο του Μωάμεθ μέσα!

Σαλονικείς!
Όλοι μαζί ας φανταστούμε,
γύρω μας πως πολεμούν αόρατοι οι πρόγονοί μας.
Τα πνεύματά τους πως μας οδηγούν!

Η φαντασία σου αυτή,
δίνει φτερά στην ύπαρξή μου!

Πνοή δύναμης,
μέσα μας ας αισθανθούμε,
απ’ αυτά τα πνεύματα πως παίρνουμε!
Και με την δύναμή τους, την αιώνια αυτή•
μ’ αιώνων δύναμη, ας αντισταθούμε!

Σαλονικιέ, αδελφέ!
Τα λόγια σου αυτά, αν μπορούσαν,
σ’ όλα τα τείχη ν’ αντηχούσαν!

Σαν φοβερές βροντές και αστραπές,
απ’ αυτά τα πνεύματα,
δύναμη αστραπής,
όλοι οι υπερασπιστές της πόλης ν’ αποκτούσαν!

Κι από τη μάχη πιο πολύ,
τραντάζουνε την ύπαρξή μου,
οι συγκλονιστικές αυτές σου σκέψεις!

Πετώντας όχι βέλη ή πέτρες.
Μα, σαν τον Δία!
Των αρχαίων προγόνων μας τον Θεό,
με αστραπές τα στίφη τα βαρβαρικά αυτά να `καίγαν!

Με ωραίο ήχο τα λόγια αυτά χαϊδεύουνε τ’ αυτιά μου!
Κάπως γλυκαίνουν κι απαλύνουν μέσα μου,
τους άγριους ήχους της μάχης.

Κι εμένα,
οι σκέψεις αυτές και οι ευχές,
των Θεσσαλονικιών για τους προγόνους τους,
βαθιά με συγκινήσαν!

Ίσως, γιατί μέσα μας,
όλοι απ’ το ίδιο υλικό, χωρίς να το ξέρουμε,
είμαστε φτιαγμένοι!...