Ένας νιός λεβέντης πήρε τα συλλοϊκά μου.
Κάθε νύχτα τονε βλέπω μέσα στα όνειρά μου.

Με χωρίς στεφάνι τού `χω δώσει ούλα τα φιλιά μου.
Μ’ αφού ήτανε δικός μου, του τα χάρισα κεφιά μου.

Σ’ άλλες τρέχει τώρα και τον έρωτα χαρίζει.
Τέτοιος πουν’ ωραίος, να τσι χαίρεται τ’ αξίζει.

Δε με νοιάζει, δε ζηλεύω, τίποτα δε μου `χει πάρει.
Τη καρδιά μου έχω γιομίσει με την εδική του χάρη.

Δεν παραπονούμαι π’ όλοι με καταφρονούνε.
Και παρηγοριούμαι τα φιλιά του σαν τιμούνε.

Δε με νοιάζει, δε ζηλεύω, τίποτα δε μου `χει πάρει.
Τη καρδιά μου έχω γιομίσει με την εδική του χάρη.