(Φωνές των τελευταίων φρουρών της πόλης)

Η τελευταία ημέρα ελευθερίας,
ίσως, σήμερα ξημέρωσε!...

Μαύρη ημέρα!... Τετάρτη!...
29 Μαρτίου!...
1430!...

Η Ιστορία, Βενετσιάνε,
ζει κι αναπνέει ανάμεσά μας,
αυτή την στιγμή!

Ο αγώνας μας• οι θάνατοί μας•
είναι η δική της η τροφή!

Έχεις δίκιο, Σαλονικιέ!
Η Ιστορία γράφεται,
μες απ’ το βουητό της μάχης, αόρατα, τούτη την στιγμή!

Γύρω, όλοι έχουν, σχεδόν, σκοτωθεί!
Σε λίγο, η πόλη θα πέσει!

Αυτή, ίσως, είναι η μοίρα μας.
Μαζί της να χαθούμε!

Τ’ άγρια θηρία είν’ έτοιμα να μπουν.

Ανατολίτες! Οθωμανοί!
Σπόροι είστε αμέτρητοι!
Γι’ αυτό, με όρους, ειρηνικά,
δε θέλατε να σας δώσουμε την πόλη!

Τα τείχη,
σχεδόν έρημα• αφύλαχτα.

Οι Τούρκοι, σε λίγο, θα είναι μέσα!

Τα θεριά φτάσανε!
Αισθάνομαι την πνοή τους!
Είναι οι τελευταίες μου στιγμές!

Αχ! Αχ! Αχ!...
Η μοίρα μμμου ήηη...ταννν...
σσστο τείχχχος... αυυυτό,
να πέ...σσσω... τελευυυ...ταίος!...

Τούρκος,
από την βόρεια πλευρά του Τριγωνίου,
με το σπαθί στο στόμα, από τα τείχη κατεβαίνει.

Μ’ αγριεμένα μάτια,
κοιτάζει γύρω, έξαλλος,
τα έρημα τείχη.

Φθάνει σε πληγωμένο Βενετσιάνο.
Σηκώνει το σπαθί. Τον αποκεφαλίζει.

Με αλαλαγμούς,
δείχνει απ’ τις επάλξεις προς τα έξω το κεφάλι.

Άλλα πρωτόγονα, άγρια θεριά,
με λυσσασμένα βλέμματα και πολεμικές κραυγές,
από τις άδειες πολεμίστρες κατεβαίνουν.

Πετάει,
εμπρός τους το κεφάλι.

Τούρκοι πολλοί,
μπαίνουν από παντού.

Τους πληγωμένους, τους αποτελειώνουν.

Με φοβερή μανία και μίσος,
αλαλάζοντας,
ψηλά ανεμίζοντας τα σπαθιά,
ξεχύνονται έξαλλοι στην πόλη...