Αντικριστά από το βράχο που σου γράφω
βλέπω της θάλασσας το κύμα να αγριεύει
γλιστράει το βλέμμα, στον ορίζοντα ξεφεύγει
και μ’ ένα αντίο αυτό το γράμμα υπογράφω.

Ξέρεις, δεν μίλησα στον Κύκλωπα για σένα,
ούτε στην Κίρκη που τα μάγια της με δένουν
τώρα το νιώθω πως εκείνοι που ξεμένουν
καλά το ξέρουν πως τα πάντα είναι γραμμένα.

Στόμα με στόμα ταξιδεύουνε οι μύθοι
παρ’ το απόφαση Ιθάκη δε γυρίζω
γιατί μ’ αρέσει σαν φυγάς να τριγυρίζω
για να κρατάω ζωντανό το παραμύθι.

Του καραβιού μου το σκαρί έχει σκουριάσει
και τα μισά του τα κατάρτια είναι σπασμένα
ο αέρας φέρνει κάτι λόγια μπερδεμένα
μα εγώ επίτηδες το δρόμο έχω χάσει.

Λοιπόν παντρέψου αν το θες κάποιον μνηστήρα,
μεθάω με αλμύρα και τα λογικά μου χάνω
σε κάποια γη που δε με ξέρει αν πεθάνω
θα έχω ξοφλήσει όλα τα χρόνια που σου πήρα.

Στόμα με στόμα ταξιδεύουνε οι μύθοι,
πάρ’ το απόφαση Ιθάκη δε γυρίζω
γιατί μ’ αρέσει σαν φυγάς να τριγυρίζω
για να κρατάω ζωντανό το παραμύθι.