Δεν έχω τίποτα δικό μου,
όλα κλεμμένα από σένα.
Δανείζομαι τον εαυτό μου
με τα δικά σου μάτια,
με το δικό σου βλέμμα κοιτάω.
Σ’ αγαπάω μα δε σ’ αγγίζω, το ξεχνάω.

Μια παράνοια που δεν μπορείς να συνηθίσεις,
έχεις άγνοια, τι περνάω μη ρωτήσεις.
Περίεργο θα σου φανεί
και έξω απ’ τα δικά σου λάθη,
όπου κι αν πάω θα με βρει,
γι’ αυτό δε φεύγω απ’ το κρεβάτι.

Ποιο όνειρο κρατάει πολύ,
ποια κούκλα ξέρει να μιλάει.
Το κερασένιο σου φιλί
άνεμος είναι που περνάει.