Μες τη βραδιά παιχνίδια σκαρώνω,
χορεύω απαλά και παίρνω φωτιά,
χάδια δειλά, εικόνες απλώνω,
πάλι εσύ φεύγεις αργά.

Πόσες φορές ν’ ανθίσω τη νύχτα,
πόσες στιγμές να κλέψω κρυφά,
όσες ζωές στον κόσμο κι αν είχα
θα `κανα πάλι τα ίδια ξανά.

Πόσοι θα `ρθούν και πόσοι θα φύγουν,
χάρτινος ήλιος κι εγώ ζωγραφιά,
ζωή μου γελάς, τα μάτια μου κλείνω,
πάλι εσύ και παίρνω φωτιά.