Ο κόσμος πάντα ανοιχτή πληγή
μια προσευχή που καίει όλο πληγώνει.

Συντρίμμια πάνω σε συντρίμμια
συντρίμμια και συντρίμμια η ψυχή.

Πατρίδα πια δεν έχω να με περιμένει
σαν άνεμος πλανιέμαι, σαν βροχή.

Διψώ χαρά, μα δε θα ξεδιψάσω
μια θάλασσα τη μνήμη κατοικεί.

Ξένος παντού
ξένος χωρίς πατρίδα.

Μια θάλασσα τη μνήμη κατοικεί
ξένος παντού και πού θα φτάσω.