Όλα είναι δρόμος,
ένας κόμπος έχει δέσει
σφιχτά την καρδιά μου,
παντοτινά μου σφάλματά μου
κάθε λέξη που βλέπει το φως
και μετανιώνω που σ’ αφήνω
να μπεις πάλι μες στα όνειρά μου,
στη φωλιά μου, στα φιλιά μου
στα μικρά παιδικά μυστικά μου
και συνεχίζω και γεμίζω
με σκισμένα πανιά τις αλήθειες
κι ό,τι μου είπες,
κουρασμένες και μόνο συνήθειες.

Δεν ακούω τίποτα άλλο για σένα,
δε φοβάμαι.
Τίποτα δε μένει για μένα σε κάθε σου βλέμμα.
Τίποτα, όλα είναι δρόμος.

Μη ρωτάς για όλα αυτά
που με κάκουν να τρέμω μπροστά στη χαρά.
Μη ρωτάς αν μπορώ
να πετάξω αυτά που με φέραν εδώ
στην αρχή, στην πληγή,
όλα πάλι γυρνάνε ξανά.