Μ’ έχει πνίξει πια η ερημιά
και νιώθω μια ανησυχία
μην πεθάνω δίχως συντροφιά,
είναι τ’ όνειρό μου πια νεκρό
κι αφού με πότισαν κακία
το παράπονό μου είναι πικρό.

Κανείς δε με θέλει, κανείς,
κανείς δεν υπάρχει για μένα πια, κανείς,
γιατί, μα γιατί, μα γιατί,
να μείνω μόνη μου στον κόσμο τον πλατύ.

Λίγη συντροφιά πώς νοσταλγώ
να βρω αγάπη και φιλία,
να `βρω κάποιον άνθρωπο κι εγώ,
μα δεν έχω ελπίδα πια καμιά,
να διώξω τη μελαγχολία
και να φύγω από την ερημιά.

Κανείς δε με θέλει, κανείς,
κανείς δεν υπάρχει για μένα πια, κανείς,
γιατί, μα γιατί, μα γιατί,
να μείνω μόνη μου στον κόσμο τον πλατύ.

Κανείς, μα κανείς, μα κανείς.