Ένας δρόμος έχει μείνει πια για μένα,
είν’ ο δρόμος με τα φώτα τα σβυσμένα,
γιατί έχουν, οι ελπίδες μου, χαθεί,
μέσ’ στης νύχτας το σκοτάδι το βαθύ.

Πάρε το φως της ροδαυγής απ’ τ’ ουρανού τ’ αστέρια
και φώτισε τον πόνο μου με τα δικά σου χέρια,
πάρε το φως της ροδαυγής και την αγάπη δώσ’ μου,
πάρε την πίκρα απ’ την καρδιά
και γίνε εσύ, και γίνε εσύ το φως μου.

Είναι όλα μου τα όνειρα χαμένα
σαν τα φύλλα τα ξερά, τα μαραμένα,
που ο άνεμος στους δρόμους τα σκορπά
και την πόρτα μου ο πόνος την χτυπά.

Πάρε το φως της ροδαυγής απ’ τ’ ουρανού τ’ αστέρια
και φώτισε τον πόνο μου με τα δικά σου χέρια,
πάρε το φως της ροδαυγής και την αγάπη δώσ’ μου,
πάρε την πίκρα απ’ την καρδιά
και γίνε εσύ, και γίνε εσύ το φως μου.

Πάρε το φως της ροδαυγής και την αγάπη δώσ’ μου,
πάρε την πίκρα απ’ την καρδιά
και γίνε εσύ, και γίνε εσύ το φως μου.