Ποιος το αγόρασε αυτό το ερειπωμένο σπίτι,
με την αυλή πνιγμένη στη γλυσίνα και στο δυόσμο,
μ’ όλη τη θάλασσα και τα καΐκια μπρος του
κι όλη τη θλιψη περασμένων μεγαλείων, πίσω.

Πάνω στους τοίχους του, όλη η αγοραπωλησία
κι ένα δελφίνι, από παιδιού χεράκι, καμωμένο,
έγιν’ ανάμνηση και ίσκιος, η γριά κυρία,
η καπετάνισσα κυρά, χωρίς λιμάνι και πυξίδα.

Στη σάλα του προγόνου, η παλιά φωτογραφία,
το σκαλιστό σκαμνί κι ο ραγισμένος, Ρούσικος καθρέφτης,
βασιλικά, πληρώσανε, του γιου, μιαν αμαρτία,
και η αρχοντιά, θυσία στη ντάμα, στο βαλέ, στο ρήγα.

Ποιος το αγόρασε αυτό το ερειπωμένο σπίτι,
αφέντης ποιος, το κρύο τζάκι του ξανά θ’ ανάψει,
όσο κι αν τ’ αγαπήσει, πάντα, αυτός ο ίσκιος
πίκρας παλιάς, μέσ’ στις αυλες του, γκρίζος θα γυρίζει,
όσο κι αν τ’ αγαπήσει, πάντα, αυτός ο ίσκιος
πίκρας παλιάς, μέσ’ στις αυλες του, γκρίζος θα γυρίζει.