Κοιτάω τα σύννεφα, παίρνουν το σχήμα σου,
πυροβολάς και μασάω το βλήμα σου,
είσαι μια κούκλα κι είμαι ένας άσχετος,
κοίτα όσο θες είμαι διάφανος, διάφανος.

Δεν πίνω τίποτα, μόνο οινόπνευμα,
πέτα το σπίρτο σου κάψε τ’ απόγευμα
αιώνες καίγομαι κι είναι ο παράδεισος
ένας αγώνας άδικος, άδικος.

Ωωωωω ο Φεβρουάριος κι εσύ.

Οι μαργαρίτες επαναστάτησαν,
απ’ τα μαλλιά σου τώρα κρεμάστηκαν,
μην τις φοβάσαι τράβα τις ρίζες τους
κι αν με χτυπήσουν σκίσε τους, σκίσε τους.

Το μαύρο ρούμι σπάει τα παράθυρα
και τα φιλιά σου είναι τα λάφυρα,
απογειώνομαι μπλέκω στα σύρματα
αφήνεις πίσω θύματα, θύματα.

Ωωωω ο Φεβρουάριος κι εσύ.

Εννιά τα μούμερα του τηλεφώνου σου,
λείπει το 8 και νιώθω τον πόνο σου,
δε με πειράζει που δεν κατάλαβες,
έφτασες πρώτη, τα κατάφερες.

Εδώ θα μείνω που ήμουν πάντοτε,
θ’ αλλάξει η μόδο κάνε αναπάντητη,
σπρώξε την πόρτα, τέταρτος όροφος
σε περιμένω, είμαι όμορφος, όμορφος.