Κάνε μου μια χάρη.
Άσε με να ρίξω αλάτι εκεί που μ’ έχω γδάρει
τόσα θάρρη, μα την ψυχή μου κάτι κουμαντάρει.
Είδες πλαστικό μα ήταν κεχριμπάρι, να με πάρει.
Είδα αίμα πάλι, τα ρούχα μου σκισμένα ζύγισα την πάλη
μες στην βρωμιά της κουράστικα, χαλάλι.
Έφερα εξάρες μα έχασα το ζάρι
σηκώθηκα αργά και λύγισα τη ζάλη.
Πέτυχα εκείνον που κρατούσε ένα φτυάρι στο λάκκο να με βάλει
τον πήρα όμως χαμπάρι, τον ξέκανα προτού εκείνος με ξεκάνει, φτάνει.
Τωρα μαγκα, ποιος με πιάνει, ποιο κακό παιδί και ποιο καλό τσογλάνι,
βαφτίστηκα ξανά και μάνα μου η πλάνη,
έχω τις λάσπες για νερά του Ιορδάνη.

Τώρα οι δρόμοι με φωνάζουν να `ρθώ
όσο κι αν πέσω πάλι θα σηκωθώ
ναι, μπορώ απ’ τις στάχτες μου να γεννηθώ.
Τώρα οι δρόμοι με φωνάζουν να `ρθώ
όσο κι αν πέσω πάλι θα σηκωθώ
ναι, θα βρω έναν άλλο ουρανό να κοιτώ.
Για μένα που φεύγω κι όλο κοιτάζω μακριά,
μοιάζουν τα λόγια μου ψεύτες που `ναι γεμάτοι καρφιά.
Αγκάλιασέ τους ψυχή μου, ριξ’ τους εκεί στα σκυλιά
έχει αλλάξει η ζωή μου και δε φοβάμαι πια.
Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει, κανείς δεν ξέρει τι μ’ ελευθερώνει
που είναι η αγάπη που όλα τα ενώνει, βλέπω ουρανό μα κάπου θα τελειώνει
και ο θάνατος ζυγώνει, ναι, ο θάνατος ζυγώνει.