Λέει πως γύρισε τη γη απ’ άκρη σ’ άκρη
κι όμως ποτέ, να δεις, δεν πήγε πουθενά
από τα μάτια του τις νύχτες ένα δάκρυ
κυλάει και γράφει της ζωής τα μυστικά.

Λέει πως γύρισε τη γη απ’ άκρη σ’ άκρη
και ξενυχτάει μ’ ένα τραγούδι σκοτεινό
οι γείτονές του τον φωνάζουνε αντάρτη
γιατί του αρέσει ν’ ανεβαίνει στο βουνό.

Κάποτε νόμιζε πως έχει μια πατρίδα
τώρα πατρίδα του είναι μόνο ο ουρανός
κι όσοι του μάθανε να ψάχνει την ελπίδα
έχουν πεθάνει κι έχει μείνει μοναχός.

Κάποτε κοίταζε τη θάλασσα με φόβο
τώρα σαν ψάρι κολυμπάει στα βαθιά
κι απ’ τα παράλια με γιγάντιο κοχύλι
κάτι φωνάζει να το ακούσουν μακριά.

Εδώ είναι Βαλκάνια δεν πιάνουν οι απειλές
εδώ τον πόνο κάνουμε περήφανο τραγούδι,
εδώ είναι Βαλκάνια κι οι πόρτες ανοιχτές,
εδώ δε θα πεθάνουνε ...

Έχει κρυφτεί, σαν την αρκούδα, στη σπηλιά του
και περιμένει την κατάλληλη στιγμή,
να μεγαλώσουνε τα νύχια τα γαμψά του,
να κλείσει λίγο η παλιότερη πληγή.

Κι έτσι τις νύχτες του περνάει μεθυσμένος
κι όλοι νομίζουν ότι έχει κοιμηθεί
κι όταν αθώα του γυρίσουνε την πλάτη
θα πάρει φόρα και θα τους επιτεθεί.

Εδώ είναι Βαλκάνια δεν πιάνουν οι απειλές,
εδώ τον πόνο κάνουμε περήφανο τραγούδι,
εδώ είναι Βαλκάνια κι οι πόρτες ανοιχτές,
εδώ δε θα πεθάνουνε ποτέ οι ποιητές.