Όλος ο κόσμος ακουμπάει πάνω στη μοίρα του,
γυρνάει και κλείνεται ο καθένας μες στη σπείρα του.
Ψάχνει να βρει αυτό το κέντρο
που φωσφορίζει, καίει κι απλώνεται σαν δέντρο.

Κοίτα στο δρόμο, όλοι έχουν χάσει την ελπίδα τους,
το αποφάσισε ο Θεός και είπε πήδα τους.
Όμως εσύ γυρνάς το βλέμμα προς τα πάνω
και λες δεν ήρθε η ώρα μου ακόμα να την κάνω

Βροχή και θάλασσα
θα γίνουμε ένα.
Μα εκεί,
εκεί θα πέσει ο κεραυνός.
Μη μ’ εμπιστεύεσαι,
μην εμπιστεύεσαι κανένα.

Δεν έχω αέρα και στα τέσσερα τα λάστιχα,
τύχαν χειρότερα αλλά δε σπάστηκα.
Είμαι το δέντρο αυτό που καίγεται για πάντα
και κλείνω όπου να’ ναι τα τριάντα.

Αυτό που είχε σημασία κι ακυρώθηκε,
λέει πως δεν πέθανε, ήτανε χρέος που πληρώθηκε.
Κι έγινε τώρα αυτό το κέντρο
που φωσφορίζει, καίει κι απλώνεται σαν δέντρο.