Ζω σ’ ένα σπίτι με γυναίκες και γάτες,
περπατάω και σταυρώνω τα χέρια στις πλάτες.
Δε μιλάω με κανένα,
που και που μόνο ρίχνω ένα βλέμμα.

Στο απέναντι σπίτι που ζουν δυο κορίτσια,
το ένα όλο γελάει, το άλλο έχει βίτσια.
Περπατάει στις μύτες, παντού βάζει χλωρίνη,
κάπου χάνουμε όλοι, ποιος μπορεί να την κρίνει.

Κι όλο λέω `'ποιος είμαι, πού πάω, τι κάνω'',
τι `ναι αυτό που χτυπάει συνέχεια από πάνω.
Δεν τρώω ποτέ, δεν κοιμάμαι,
όλοι χρωστάμε παντού.

Δεν τραβάει τις κουρτίνες κι όλο πλένει τα τζάμια
και χορεύει με χέρια πελώρια πλοκάμια.
Με κοιτάζει κι εκείνη μα τι βλέπει δεν ξέρει,
μια μουτζούρα ή ένα κόκκινο αστέρι.

Οι γυναίκες στο σπίτι δεν κάνουνε κάτι,
άλλο απ’ το ότι μέχουν βάλει στο μάτι.
Που κοιτάζω συνέχεια στο δρόμο,
το κορίτσι να φεύγει με μια τσάντα στον ώμο.

Κι όλο λέω `'ποιος είμαι, πού πάω, τι κάνω,
τι `ναι αυτό που χτυπάει συνέχεια από πάνω.
Δεν τρώω ποτέ, δεν κοιμάμαι καθόλου,
κι όλο ακούω στο ράδιο τραγουδάκια του κώλου.