Ακροβατώ στην άκρη της σιωπής
και αγροικώ μες τη βουή αυτού του κόσμου,
ήχους να ταξιδεύεις ο έρωτας να φτάνει ως το θάνατο
κι ο θάνατος από αγάπη να ανασαίνει.

Πουλί τρομαγμένο τούτη η σιωπή που έφραξε το στόμα
και πώς να ψιθυρίσω λέξεις που υμνούν τον έρωτα
και άλλες που φλερτάρουν με το θάνατο.

Μετέωρη στους ήχους σου στέκεται η σιωπή μου,
φωνή γυρεύει ν’ ακουστεί κραυγή.

Μα εσύ έρχεσαι από άρνηση
και καταργείς επιθυμίες.
Γίνεσαι έρμα κι άβυσσος και σκοτεινή αχερουσία,
άμπωτη και παλίρροια,
περάσματα αμφίρροπα,
σιωπή με δίχως χρώμα.