Πάνω απ’ τη γη που αγάπησες
πέφτει μια ήσυχη βροχή,
στο σπίτι που μεγάλωσες
η ίδια γνώριμη σιωπή.

Παραμιλάει ο άγγελος
αλλά δε βγάζεις πια τι λέει,
ακούγεται σαν άνεμος,
πίσω απ’ την πόρτα σιγοκλαίει.

Όσο κι αν προχωράς
μακριά κι αν τρέχεις
εδώ ξαναγυρνάς,
σ’ αυτό το σπίτι πάντα επιστρέφεις.

Οι εποχές αλλάζουνε,
τι άλλο να κάνουν οι εποχές
και κάποιες μέρες μοιάζουνε
με κάποιες άλλες, θες δε θες.

Όμως το φως του δειλινού
όταν κοιτάζεις απο `δω
σου φαίνεται όλοκαίνουριο
άσε με πάλι να στο πω.

Όσο κι αν προχωράς.......

Πετούσες μες στο διάδρομο
με δυο ανύπαρκτα φτερά,
έπεφτες και ξανάπεφτες
ποιος τάχα ξέρει να πετά.

Πέρασαν χρόνια και εσύ
παλεύεις να προσγειωθείς
πάλι σ’ αυτό το διάδρομο
τώρα που δεν κοιτάει κανείς.

Όσο κι αν προχωράς......