Πάλι τριγύρω τσαλακωμένα
τεύχη αδιάβαστα που τα μαζεύει,
τα ανοιγοκλείνει και τα χαζεύει
όπως εκείνα που λέει πως πιστεύει.

Δεν νιώθει τίποτα μα μαϊμουδίζει
αυτά που ακούει, όπου γυρίζει.

Η ελλειψη δόλου της είναι του κώλου,
η ειλικρίνεια μια σκέτη φτήνια
και η συγγνώμη μια αιτία ακόμη
για παραπάνω μίσος.

Κλείνουν οι δρόμοι μου και οι δικόι της
γιατι είναι η άρνηση κι η άποψή της
και τόσο αδύναμη η καλοσύνη
σαν μαθητής που ξαναδίνει
στο ίδιο μάθημα πάλι θα μείνει
για άλλη παράλειψη κάθε φορά.

Λέω ερωτεύτηκα τη συμφορά.

Και τότε γίνεται όλη ένα δάκρυ
μόνο με μένανε θα βρει την άκρη
είμαι ο ιππότης της, ο άνθρωπός της
είμαι το αχούρι της, το σπιτικό της.

Όχι αν δε παρακαλέσει,
αν στα γόνατα δεν πέσει,
αν δεν αλλάξουμε αμέσως θέση,
αν δε πονέσει.
Όχι ακόμα μια συγγνώμη,
μια συγγνώμη έτσι για πλάκα
μέσα της με λέει `'μαλάκα''
και έτσι ααισθάνομαι κι εγώ.

Όχι ακόμα μια συγγνώμη
που όλα θα τα κουκουλώνει
πρέπει κάτι να πληρώνει,
να της γίνει αντιληπτό.
Δεν μπορεί να με πληγώνει
δίχως τίποτα να τρέχει,
να `ναι όλα πέρα βρέχει
και μια τρύπα στον καιρό.

Γύρισε πάλι δεν ξέρει τι θέλει
τι μου ζητάει και ποιον κοροϊδεύει
νομίζει έτσι πως με κολακεύει
στο αδιέξοδό μου να στρατοπαιδεύει.

Έχουμε και οι δυο πειστεί
πως έχω πια προσαρμοστεί.

Τώρα το πρόβλημα έχει ξινίσει
παλιά τα βρίσκαμε με ένα γαμήσι,
με μια συζήτηση λίγο παρέα
όλα τα ζήσαμε πέρα για πέρα
κι αναρωτιόμαστε τι συγκρατούσε,
ποιον αγαπήσαμε, ποιος αγαπούσε.

Λέω δε γίνεται αυτή τη φορά.

Και τότε γίνεται όλη ένα δάκρυ.....

Όχι αν δε παρακαλέσει.......

Όχι ακόμα μια συγνώνη......