Ξέρω ξέρω το μυστικό σου,
αυτό που σε κάνει να κλαις στα σκοτεινά,
αυτό που λες στον ψυχολόγο τις Τετάρτες
και στην παλιά σου συμμαθήτρια απ’ τα αγγλικά.
Ξέρω το μυστικό σου,
τα βαρίδια που ξεφορτώνεσαι τα πρωινά,
περνάς τα σύνορα, το ξέρω,
μ’ αυτόν το πόνο που τον δέχεσαι γλυκά.

Κάτω από το ήλιο
όλοι το ίδιο.

Μες στο Μετρό και τα Rent rooms στη Σαντορίνη
κοιτάω τα pixel και τα ενδιάνεσα κενά,
τραβάω την κουρτίνα απ’ το φινιστρίνι,
το δικό σου γέλιο ακούω ξανά.
Ξέρω το μυστικό σου,
κρατάς σωσίβιο αγκαλιά με την τορπίλη,
έχεις κι εσύ λαβή στο λεωφορείο,
μα δε σε θυμάται πια η παλιά σου φίλη.

Κάτω σπ’ τον ήλιο
όλοι το ίδιο.

Ξέρω ξέρω το μυστικό σου,
αυτό της νιότης που φοβάται να χαθεί,
ξέχνα το μαγνητάκι στο ψυγείο,
στάσου στα χέρια να γίνει το πάτωμα
σκεπή κάτω απ’ τον ήλιο.