Και να που βρήκες κάτι σταθερό
κι ήρθε η σιωπή συσκευασμένη σε πακέτα
και να που δε φοβάσαι τώρα τον καιρό,
μα κάθε νύχτα ο φύλακας θα σπάει τα λουκέτα.

Αυτός ο κόμπος στο λαιμό
είναι η πρώτη πρώτη μου ανάσα,
γουλιά γουλιά το βρωμικο νερό
το έκανα καρδιά και δύο μπράτσα.

Τώρα ζητάω ένα μήλο δίχως μη
κι ένα τρένο που φεύγει όταν θέλω,
ν’ αφήσει πίσω όπως θα φεύγει μια ρωγμή,
να μην υπάρχει τρόπος να επιστρέψω.

Μουγκρίζει ο ήλιος πάνω απ’ τα στενά
και σκαρφαλώνει σαν ολόχρυσο σκαθάρι,
σκιά δε βρίσκεις πουθενά,
μόνη σου ελπίδα να περιμένεις το Γενάρη.

Και να που βρήκα κάτι σταθερό
κι ήρθε η σιωπή συσκευασμένη σε πακέτα,
και να που δε φοβάμαι τώρα τον καιρό,
μα κάθε νύχτα ο φύλακας θα σπάει τα λουκέτα.