Ο χρόνος είναι παιδί
κλωτσάει μια μπάλα και τρέχει από πίσω της,
αν μια στιγμή κουραστεί
βρίσκει μια ελιά και κοιμάται στον ίσκιο της.

Είναι σου λέω παιδί
κρυφοκοιτάει της ψυχής σου τ’ ανείπωτα,
ερωτευμένο παιδί,
ο χρόνος είναι τα πάντα και τίποτα.

Τίποτα δε σταματά
αυτό το άγριο ποτάμι που χύνεται
στο δέλτα του πουθενά,
δε σταματάει ποτέ, αυτό δε γίνεται.

Ο χρόνος πίνει σκυφτός
απ’ το νερό της πηγής σου το αθάνατο,
παραπατάει καθώς
βγάζει τη γλώσσα γελώντας στο θάνατο.

Έχει κρυφτεί μες στο φως
είναι ζωγράφος που στέκεται απόμερα,
ένα πρωί σιωπηλός
του καραβιού μου θα σβήσει τα απόνερα.

Ο χρόνος είναι γιατρός
κι απόψε στον πυρετό πάλι ψήνεσαι,
της καρδιάς σου ο παλμός
μες στις οθόνες του τρέμει κι αφήνεσαι.

Έχω καιρό να σε δω
δεν ξέρω ακόμη στ’ αλήθεια αν γιατρεύτηκα,
θέλω να `ρθω να σε βρω,
χθες το βράδυ ξανά σ’ ονειρεύτηκα.

Δεν μπορώ να ορκιστώ
ότι έχω πια διορθωθεί κι ότι άλλαξα,
θέλω απλά να σου πω
πάμε μια βόλτα μαζί ως τη θάλασσα.