Κουράστηκα απ’ το δρόμο μου
κι είπα να ξαποστάσω.
Σε έναν ίσκιο να σταθώ,
λίγο νεράκι δροσερό
στα χείλη μου να σταξω.

Κοίταξα την πατρίδα μου,
δυο πόδια ματωμένα.
Το ένα τρέχει μακριά,
ψάχνει να βρει τη λησμονιά,
τ’ άλλο γυρνάει σε μένα.

Κι εκεί που αποκοιμήθηκα
και ήμουν και δεν ήμουν,
σαν το δεντρί να `χε λαλιά
και να μου είπε καθαρά
όσα οι άνθρωποι κρύβουν.

Ο ίσκιος μου είναι δροσερός,
ο ίσκιος μου είν’ παγίδα.
Κι αν τις πληγές σου αγαπάς,
σε όποιο τόπο κι αν πατάς,
θα βρίσκεις μια πατρίδα.