Σα δέντρο μ’ έκοψες στα δυο μα δεν κρατάς μαχαίρι,
τη λάμα έκρυψες βαθιά μες το λευκό σου χέρι.

Κι έπιασες με το δάχτυλο το ξύλο να χαράξεις,
να φτιάξεις δυο ψηλά βουνά στον κόσμο να πετάξεις.

Μέσα στα μάτια σου φωτιά κι έξω φυσάει Βαρδάρης,
μία ζωή το διάλεξες στο μαύρο να ποντάρεις.

Μες στο φιλί σου χάθηκα, ξέχασα τ’ όνομά μου,
αλλού πηγαίνει το μυαλό κι αλλού τα βήματά μου.

Κι έφτιαχνες δρόμο για να `ρθω τα χείλη σου να φτάσω,
που τρέχει αθάνατο νερό να πιω να ξεδιψάσω.