Ήθελα να `μουν ένας άνθρωπος αγράμματος
μια βαθιά θρησκευόμενη γιαγιά
ένας έφηβος τρελά ερωτευμένος
ή ένα βρέφος στη μητρική την αγκαλιά

Δε θα φοβόμουν τ’ αύριο τι ξημερώνει
θα `ταν γεμάτη αγάπη η καρδιά
δε θα ξυπνούσα τρομαγμένος μέσ’ τη νύχτα
δε θα `λεγα σε τίποτα πως δεν πιστεύω πια

Θα ήταν ήρεμη η ψυχή και το μυαλό μου
θα πίστευα στην μετά θάνατον ζωή
θα είχα τέλος πάντων κάπου ν’ ακουμπήσω
το νου δε θα τυραννούσαν τα γιατί

Τώρα κατάλαβα
του γέροντα ερημίτη το χρησμό:
μονόδρομος η σκέψη
δίχως γυρισμό