Αχ, η νιότη με πληγώνει
Κοφ’ της τον ανθό
Βρες μου κάτι να πιστέψω
Κι όπου πας θα `ρθώ

Ομως πάλι δε με νοιάζει
Φτάνει εγώ κι εσύ
Ν’ ανταμώσουμε στη ζάλη
Και μες στο κρασί

Δε λείπει το κουράγιο
Το σήμερα σαν αύριο
Μέχρι θανάτου θέλω να τ’ αντέξω
Κι όταν τα πίνω
Ζωή σε σβήνω
Αφού σε `σένανε να φτάσω δεν μπορώ

Αχ, η νιότη με σκοτώνει
Πριν την αρνηθώ
Βρες μου μιαν αλήθεια μόνη
Κι ίσως να σωθώ

Μέσα στο θολό κεφάλι
Παίρνω τα στενά
Μακριά πολύ να πάμε
Ως το πουθενά