Σου άφησα μια μέρα μες τα χέρια
δικό σου της καρδιάς μου το κλειδί
την άνοιγες χειμώνες καλοκαίρια
της μάθαινες τα πως και τα γιατί

Μού έπαιρνες τα λόγια από τη σκέψη
σού έδινα το νου και το κορμί
περίμενα απ’ τα χείλη σου μια λέξη
του πάθους μας να γίνει η αφορμή

Και τώρα μόνη μου
στο άδειο βαγόνι μου
να ταξιδεύω πάλι για το πουθενά
και τώρα μόνη μου
και τώρα μόνη μου
εγώ κι οι φόβοι μου
χαμένη πάλι
σε απέραντα κενά

Ζωγράφιζα το χρώμα της ψυχής μου
στα μάτια σου να μοιάζει θαλασσί
με όνειρα κεντούσα τη ζωή μου
στο σχέδιο που διάλεγες εσύ