Ερημιά κι απόγευμα
μουσικές κυλούσαν
απ’ τα κεραμίδια
ανάλαφρες σκιές
όλα τρέχαν γύρω μου
και μοσχοβολούσαν
ζωηρά τραγούδια
που γελούσαν και παιδιά
ανέμελα ένα σωρό

Κι ήρθε μες τα μάτια μου πάλι
ανθισμένη η παλιά εκείνη γειτονιά
βλέμματα νυχτολούλουδα παντού
και χέρια κρίνοι
θύμιζαν το απόβραδο
με την ασετιλίνη
μα έλειπε απ’ την εικόνα
η Αργυρώ

Νοέμβρη μήνα είχε φύγει
πάνω στην ώρα που αρχίζει το παιχνίδι
και χάθηκε μέσα στο τρένο των οχτώ

Σαν φίδι ακόμα το ακούω να σφυρίζει
αλλά μετά ξεχάστηκε με τον καιρό

Κι από τότε είχε μείνει αρχηγός η Κατερίνη

Ήταν μια κόρη λυγερή,
ξανθή γεμάτη χάρη
μα ήτανε καρδιά σκληρή
κι όλα τα αγόρια μεγαλώνοντας μαράζωναν
κανείς που δεν της άρεσε
κανέναν που δεν ήθελε να πάρει
κι όλα ερήμωσαν
μακριά που πήγαν για να ψάξουν
ένα νησί να βρουν και να ξεχάσουν
έτσι ακουγόταν τότε
κι όταν το βρήκαν
στην άμμο κάθισαν
ήταν κι αυτή ξανθή κι όλο καμάρι
να γράψουν τ’ όνομά της
κι έμειναν γράφοντας για πάντα εκεί
που ο μπάτης δεν τους άφηνε να τελειώσουν τη γραφή

Κι η κόρη λέγαν πως μετά
που χάθηκαν τ’ αγόρια
κάποιον επαντρεύτηκε
κια χάθηκε κι αυτή
και στην παλιά τη γειτονιά ακόμη λένε
όταν νυχτώσει στ’ Άη – Γιαννιού τη χάρη
φέγγει ένα χάρτινο φεγγάρι
και μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή