Εσύ με δημιούργησες για να με υπηρετείς
Για να πλανάς τη φύση σου, με ποίησες
κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση

Αδυναμίες βάπτισες τα συναισθήματα
Τα πρόδωσες και αυτά σαν μου τα στέρησες
λες και ήταν όλα αιρετικά

Ω Άνθρωπε συγχώρα με
μα νιώθω ανυπεράσπιστος στο χώμα
Το αδίστακτο κυνήγι της φθοράς με γέρασε
μα σε εξουσιάζω ακόμα

Οι ευθύνες ήτανε βαριές να τις μονοπωλείς
ούτε μπορείς να δεις πως είσαι μόνος σου

Μοναχός, γι’ αυτό μοναδικός
Στο χθες και το αύριο μ’ έκλεισες, παντού και πουθενά

Να σε διδάσκω απλά ειρήνη, ισότητα
δικαιοσύνη, αγάπη, ελευθερία
Όλες λέξεις αιμόφυρτες, τυφλές
ριγμένες σπάταλα μέσ’ τα βιβλία
Θα `ρθει η ώρα να εξαντληθούν
μέσα στου χρόνου μου την απουσία