| |
ονειροπαρμένη
22-09-2016 00:19 | ''Με το ‘να χέρι στ’ όνειρο και τ’ άλλο στο σταυρό
αγάπη αγάπη φώναζα δε φεύγω αν δε σε βρω'' αυτός ο στίχος πραγματικά ορμάει στο μέσα σου και τα ανακατώνει όλα. | μουσόφιλος
04-08-2016 03:12 | Ναι, ο δίσκος «Είδα του τρελού τα κλάματα» είναι αυθεντικός. Γι’ αυτό κι ένα κομμάτι απ’ τα οκτώ, το «Για κοίτα ποιον περίμενα», η Βελεσιώτου είπε να το αφιερώσει στον τελευταίο απ’ τους αληθινά αυθεντικούς, τον Μητροπάνο, λέγοντας την προηγούμενη εβδομάδα στην παρουσίαση στο «Gazarte»: «Αυτό το τραγούδι θέλω να φτάσει ως επάνω».
Ξεκάθαρος ως προς τις προθέσεις του, με καμία διάθεση επιτήδευσης ή εντυπωσιασμού, ο καινούργιος δίσκος είναι λιτός και απλός. Όπως η ερμηνεύτριά του. Η σχεδόν ερασιτεχνική της σχέση με το τραγούδι, την βοήθησε να επιβάλει αυτή τους όρους της στο καλλιτεχνικό στερέωμα, γεγονός που την απελευθέρωσε. Και κάπως έτσι απελευθερώνεται και ο ακροατής.
Ο δίσκος που κυκλοφορεί από την «Μinos EMI» (μια πρώτη γεύση είχαμε πάρει με τα τραγούδια «Στάχτη» και «Ευχή» πριν λίγο καιρό) παρουσιάστηκε στο Gazarte και η ατμόσφαιρα θύμιζε ολίγον τι από θρησκευτική τελετή. Ήχος γαλήνιος και κατανυκτικός, στίχοι διαπεραστικοί και μια φωνή αρκούντως «ραγισμένη» για να σε κάνει να την προσέξεις, ακόμα κι αν δεν είναι του γούστου σου.
Το κυριότερο, βέβαια, είναι η σύμπνοια ερμηνεύτριας, συνθέτη και στιχουργού. Την εντύπωση αυτή μου επιβεβαιώνει η ίδια η Ελένη Φωτάκη, όταν διαβάζω τα λόγια της στο βιβλιαράκι με τους στίχους που συνοδεύει τον δίσκο. Γράφει: «Για μένα το να φτιάχνεις τραγούδια είναι σαν αρραβώνας. Αλλάζεις δαχτυλίδια και δεσμεύεσαι. Όσο φοράς τον αρραβώνα κάποιου δεν σου επιτρέπεται να λείπεις. Το να φτιάχνεις τραγούδια είναι σαν συγγένεια».
Φαίνεται πως τους ταιριάζει πολύ αυτή η «συγγένεια». Συγγενεύουν άλλωστε και την παράδοση με το καινούργιο που έρχεται. Έτσι όπως στη μουσική του ο Μάτσας μπορεί να δένει το ούτι με την ηλεκτρική κιθάρα, έτσι και η Βελεσιώτου στην φωνή της έχει τη δυναμική να ακολουθεί αυτό το πάντρεμα.
Και κάπως έτσι, όταν μας τραγουδούσε «εκεί που σ’ έχω στην καρδιά, μήτε κι εγώ δε μπαίνω» απ’ το «Χαϊδεμένο» (προσωπικά το ωραιότερο απ’ τα κομμάτια του δίσκου) έμοιαζε σαν να κλείνει το μάτι στον τρόπο που έχει επιλέξει να αντικρίζει την μουσική: αγαπώντας την με τον δικό της τρόπο [Βλάση Κωστούρου στο http://e-tetradio.gr]. |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
