Πες μου, χρυσέ μου ταμπουρά,
γιατί αναστενάζεις;
-Σκαμμένο είναι το μέσα μου , το ντέρτι μου βαρύ,
Για τη δική σου την ψυχή αναστενάζω.

Κρέμασαν στο μανίκι μου τα τέλια
και χίλιες γλώσσες μέσα μου λαλούν
έγινα ολόκληρος μια αηδονοφωλιά.
Για τη δική σου την ψυχή αναστενάζω.

Μου δέσανε στο μπράτσο μου μπερντέδες
κι αράξανε σεβντάδες χίλιοι δυο
άλλος κοιμάται κι άλλος φτερουγίζει.
Για τη δική σου την ψυχή αναστενάζω.

-Έλα χρυσέ μου ταμπουρά ,
στην αγκαλιά μου τώρα αποκοιμήσου.
Μου τσάκισες απόψε την καρδιά μου.
Για τη δική σου ψυχή αναστενάζω.