Μισό ποτήρι και νερό
τι να σου κρύψω, τι να πω,
εδώ είναι όλα σκοτεινά
κι εγώ της νύχτας μια σκιά.

Μισοτιμής και καταγής,
μισό ποτήρι της βροχής,
ήτανε ψεύτικη η χαρά,
σαν το φιλί του σινεμά.

Μισό ποτήρι και κρασί,
στο πίσω δώμα η ζωή,
εκεί που κρύβει μυστικά,
την πρώτη νιότη μου ξανά.

Κι εκεί στου δρόμου τα μισά,
που `ναι και λύπη και χαρά,
στο σώμα και στην πρώτη αφή,
χαράζει η νύχτα με γυαλί.

Γκρεμίζει τ’ όνειρο στη γη,
γεμάτη όνειρα κι αυτή
κι εγώ τρελό αερικό,
παραπατάω στο καινό.