Με πέτσινη ρεπούμπλικα και μαύρη καπαρντίνα
τι παριστάνει ένα παιδί σ’ αυτή την εποχή
Τα είδωλα του σινεμά δεν είναι στην Αθήνα
Παρά μονάχα μες στη γη και πέρα απ’ τη βροχή

Ντυμένος Άμλετ στη βροχή κοιτάζω μιαν αφίσα
Κι ένα χρυσό περίστροφο μια γάμπα που τρυπά
Και λέω πως οι άνθρωποι που όλα τα κερδίσαν
Σαν κούκλες είναι που γελούν μες στις βιτρίνες πια

Κρυστάλλινα τα πόδια σου και κρύσταλλα καπνίζεις
Με χιόνι τα παπούτσια σου και χιόνι το παλτό
Τη στάχτη του τσιγάρου σου, στα χέρια μου αγγίζεις
Μα εγώ μετρώ τι μου ζητάς και πόσα σου χρωστώ

Ντυμένος Άμλετ στη βροχή γυρνώ στην επαρχία
Ζητώ να βρω ποιος μου `δωσε τσιγάρο μια στιγμή
Ποιος άγνωστος με πίστεψε πως θα `ναι επιτυχία
Χωρίς εμένα αν παιχτεί το έργο στη σκηνή