Ο ήλιος βγαίνει ανατολή
να γνέψει τις θαλάσσης
θολό νερό στην αμπολή
και πως να ξεδιψάσεις

Δεν πίνεται δεν ξεδιψά
κι από το πλάι σου έλειψα

Φεγγάρι βγήκε ολόγιομο
των αστεριών τραπέζι
καρδιά χωρίς αναπαμό
χωρίς ψωμί τραπέζι

Σε πήρε αγόρι μου ο θυμός
κι έμεινες πάντα ράθυμος

Ποιος αψηφά τον πόλεμο
ποιος πάει γαμπρός καλέ μου
τ’ όνειρο πάνω στον γκρεμό
και συ παιδί του ανέμου

Παιδί του ανέμου ανέμελο
κι εγώ στα μάτια σε φιλώ.